Aloes- święta roślina

Starożytna „roślina nieśmiertelności”, która leczy ponad 50 schorzeń Znany jako „roślina nieśmiertelności” przez starożytnych Egipcjan i ceniony przez liczne późniejsze kultury, aloes do dziś znany jest z wielu korzyści zdrowotnych. Od tysiącleci jest stosowany w leczeniu ponad 50 schorzeń, od otyłości po oparzenia, zapalenie skóry, wrzody, astmę, cukrzycę, trądzik, a nawet trąd. Niesamowite właściwości aloesu Aloe Vera składa się w około 95% z wody, ale pozostałe 5% składa się z wyjątkowo wysokiego poziomu zdrowych enzymów. Ta wyjątkowa roślina zawiera ponad 200 związków bioaktywnych, takich jak minerały, enzymy, witaminy, aminokwasy i polisacharydy, które poprawiają wchłanianie składników odżywczych w organizmie. Jest również bogaty w wapń, żelazo, cynk, magnez, miedź, potas i mangan. Posiada właściwości przeciwzapalne i antybakteryjne, które wspomagają detoksykację organizmu i wspomagają układ odpornościowy. Zawiera również witaminę B12, która normalnie występuje tylko w produktach pochodzenia zwierzęcego i jest ważna w tworzeniu nowych czerwonych krwinek, co czyni ją nieocenioną dla wegetarian. Pochodzi z Afryki i części Bliskiego Wschodu, ale można ją uprawiać w każdym domu, dzięki czemu jest dostępna dla każdego. Leczenie sprzed tysiącleci Najwcześniejsze znane zastosowanie rośliny aloesu sięga 6000 lat w czasach starożytnych Egipcjan. Roślina była znana z tajemnic piękna, zdrowia i nieśmiertelności, dlatego była znana jako „roślina nieśmiertelności”. Wiadomo, że zarówno Kleopatra, jak i Nefertiti używają i cenią sok z tej rośliny w ramach codziennych zabiegów pielęgnacyjnych. Nawet zmarłych balsamowano aloesem ze względu na jego właściwości antybakteryjne i przeciwgrzybiczne. Było to ważne, ponieważ starożytni Egipcjanie wierzyli, że zatrzymanie procesu fizycznego rozkładu doprowadzi do życia wiecznego. Wraz z balsamowaniem zmarłych ofiarowywano aloes jako prezent dla zmarłych faraonów podczas ich ceremonii pogrzebowych. Bogactwo i szacunek człowieka dla faraona wyrażał ilość aloesu w funtach, który przyniósł jako ofiarę. Starożytne kroniki ujawniają szerokie zastosowanie aloesu Znaleziony w Tebach w 1858 roku „papirus Ebera” z 1550 roku p.n.e., z czasów Amen-Hotepa, dokumentuje przeciwzapalne i łagodzące ból właściwości rośliny. Mahometanie w Egipcie uważali aloes za symbol religijny. Wierzyli, że święty symbol rośliny wiszącej w drzwiach ochroni ich przed oszczerstwami i złymi wpływami. Egipcjanie wykorzystywali tę roślinę także do produkcji papirusu oraz jako środek leczniczy na gruźlicę. Podobnie dokumentacja dotycząca aloesu została znaleziona na glinianych deskach z Nippur, które pochodzą z 2200 p.n.e. W tym czasie starożytni Mezopotamianie używali tej rośliny jako środka odtruwającego organizm, ponieważ choroba była postrzegana jako opętanie przez demony, a boska roślina używała swoich naturalnych mocy do wypędzenia demonów. Koszyk pełen aloesu na pole bitwy W czasach Aleksandra Wielkiego aloes był również stosowany jako środek leczniczy. Udokumentowano, że Aleksander używał soku z aloesu do leczenia ran swoich wojowników na polu bitwy. Posunął się nawet do posiadania przenośnych wózków zakładu, aby mieć w pogotowiu świeże zapasy podczas swoich kampanii bojowych. Mówi się, że Arystoteles przekonał Aleksandra, by zdobył wyspę Socotra specjalnie po to, by zdobyć znajdujące się tam gaje aloesu. Aloes na wyspie Socotra Aloes w starożytnym Rzymie Za panowania Nerona, w I stw wieku naszej ery lekarz i przyrodnik Dioscorides podróżował z wojskami rzymskimi w poszukiwaniu nowych metod leczenia. Napisał kilka książek, z których pierwszą była „De Materia Medica” w 41-68 AD, ucząc farmacji, która zawierała recepty i leczenie wielu chorób. W rozdziale poświęconym terapii roślinnej opisuje aloes jako jedną z jego ulubionych roślin leczniczych. Zaleca, aby sok z tej rośliny był stosowany w wielu dolegliwościach fizycznych, takich jak leczenie ran, dolegliwości żołądkowo-jelitowych, zapalenia dziąseł, bólów stawów, podrażnień skóry, oparzeń słonecznych, trądziku, wypadania włosów i wielu innych. Pliniusz Starszy, współczesny lekarz, potwierdził w swojej „Historii naturalnej” odkrycia Dioscoridesa, ale do listy zastosowań aloesu dołączył leczenie trądu i antyperspirant. Aloes jako „metoda harmonii” w starożytnych Chinach W kulturze chińskiej aloes był również postrzegany jako ważny składnik medyczny od czasów wypraw Marco Polo. W Chinach suszony sok z aloesu znany jest jako „Lu-hui”, co oznacza „czarny osad”, i po raz pierwszy wspomniano o nim w XI wieku. Książka o leczeniu Shi-Shen opisuje roślinę jako „Metodę Harmonii”, ponieważ roślina ta odegrała główną rolę w chińskim życiu codziennym. W Japonii był znany jako „królewska roślina”, a sok był spożywany jako eliksir lub wcierany w rany samurajów, aby je leczyć, w taki sam sposób jak Aleksander Wielki. Aloes był uprawiany przez hiszpańskich mnichów W 16Hiszpańscy mnisi żydowscy zbierali aloes i byli znani z rozprzestrzeniania tej rośliny na obszary, na których wcześniej nie była uprawiana. Mnisi ci zasłynęli jako dobrze wykształceni fitolodzy i uzdrowiciele. W tym samym czasie Krzysztof Kolumb był znany z tego, że miał aloes rosnący w roślinach doniczkowych na swoich statkach, używając żelu z tej rośliny do leczenia ran swoich najemników. W rzeczywistości Krzysztof Kolumb powiedział kiedyś: „Cztery warzywa są niezbędne dla dobrego samopoczucia człowieka: pszenica, winogrono, oliwka i aloes. Pierwszy odżywia, drugi podnosi ducha, trzeci przynosi mu harmonię, a czwarty go leczy”. Tymczasem w nowym świecie rdzenni plemiona również zapoznały się z rośliną aloesu. Stała się jedną z 16 świętych roślin czczonych przez określone plemiona. Eliksir Jerozolimy Podczas krucjat templariusze stworzyli napój z wina palmowego, miąższu aloesu i konopi, który nazwali „eliksirem Jerozolimy” i wierzyli, że napój może przedłużyć ich życie. Zapisy z XVII wieku pokazują, że East India Trading Company kupowała aloes od Socotry i Zanzibaru. W tym czasie Indie Zachodnie stały się ważnym regionem handlowym dla aloesu, który miał być sprzedawany na rynku europejskim. Jednocześnie Holendrzy założyli plantacje aloesu na Barbados, Curacao, Arubie i Bonaire. W XVIII wieku sprowadzano duże ilości aloesu w celu przerobienia go na lekarstwa. Od tego czasu do dziś aloes pozostaje jednym z najpopularniejszych leków, płynów do stosowania miejscowego i naturalnych produktów zdrowotnych na rynku.